بررسی وعده های نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در حوزه انرژی: از بوش تا بایدن

چکیده

انرژی به عنوان یکی از حیاتی ترین ارکان اقتصاد جهانی نقشی کلیدی در شکل دهی سیاست های داخلی و بین المللی کشورها ایفا می کند. در ایالات متحده سیاست های انرژی همواره جزء مهم ترین موضوعات در کارزارهای انتخاباتی بوده و نامزدهای ریاست جمهوری با ارائه دیدگاه های متنوع سعی در جذب آراء عمومی و شکل دهی آینده انرژی کشور دارند. از آغاز قرن بیست ویکم تاکنون تغییرات چشمگیری در سیاست های انرژی آمریکا به وقوع پیوسته است؛ از تأکید جورج دبلیو بوش بر توسعه سوخت های فسیلی و تسهیل مقررات زیست محیطی تا تلاش های باراک اوباما برای مبارزه با تغییرات اقلیمی و افزایش سرمایه گذاری در انرژی های تجدیدپذیر. دونالد ترامپ نیز با سیاست های ملی گرایانه خود بر استقلال انرژی و احیای صنعت زغال سنگ تمرکز داشت درحالی که جو بایدن تعهدات بلندپروازانه ای در حوزه انرژی های پاک و بازگشت به توافقات اقلیمی ارائه کرد. این مقاله به بررسی و تحلیل وعده های انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا در حوزه انرژی از سال 2000 تا 2020 می پردازد و میزان تحقق این وعده ها و تأثیرات آن ها بر صنعت انرژی ایالات متحده و جهان را ارزیابی می کند. همچنین تفاوت های اساسی در سیاست های دو حزب دموکرات و جمهوری خواه و نقش تحریم ها بر سیاست های انرژی ایران نیز مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج این تحلیل نشان می دهد که سیاست های انرژی نه تنها تحت تأثیر عوامل داخلی مانند وضعیت اقتصادی و تغییرات اقلیمی قرار دارند بلکه بازار جهانی انرژی و روابط دیپلماتیک نیز نقشی کلیدی در موفقیت یا شکست این وعده ها ایفا می کنند. در نهایت این مقاله با ارائه توصیه هایی برای سیاست گذاران ایرانی به ویژه در زمینه کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی و استفاده از فرصت های بین المللی راهکارهایی برای تقویت جایگاه ایران در بازار جهانی انرژی پیشنهاد می دهد.

کلمات کلیدی

  سیاست های انرژی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا  انرژی های تجدیدپذیر تحریم های اقتصادی تغییرات اقلیمی

مقدمه

انرژی نه تنها منبع حیات بخش اقتصاد جهانی است بلکه نیروی محرکه تحولات ژئوپلیتیک و اجتماعی نیز محسوب می شود. از تأمین برق منازل تا حرکت صنایع و خودروها وابستگی بشر به انرژی در تمام ابعاد زندگی نمایان است. در این میان سیاست های مرتبط با انرژی یکی از مهم ترین اولویت های دولت ها و تصمیم گیران در سطح جهانی به شمار می رود. در ایالات متحده به عنوان یکی از بزرگ ترین مصرف کنندگان و تولیدکنندگان انرژی در جهان هر دوره انتخابات ریاست جمهوری شاهد مناظره ها و وعده هایی است که محور آن ها چگونگی مدیریت منابع انرژی حفظ امنیت انرژی و مقابله با چالش های اقلیمی است.

از آغاز قرن بیست ویکم تا به امروز ایالات متحده با چالش ها و فرصت های بزرگی در زمینه انرژی مواجه بوده است. در این دوره شاهد تحولات بی سابقه ای در بازار جهانی انرژی از جمله افزایش تولید نفت و گاز شیل توسعه فناوری های انرژی های تجدیدپذیر و تغییرات اقلیمی که به سرعت به یکی از مسائل اصلی سیاست گذاری جهانی تبدیل شده است بوده ایم. در چنین شرایطی وعده های انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا در حوزه انرژی نه تنها بر آینده صنعت انرژی ایالات متحده تأثیر می گذارد بلکه پیامدهای گسترده ای برای بازارهای جهانی انرژی و دیپلماسی بین المللی نیز به دنبال دارد.

هر کدام از نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا از جورج دبلیو بوش تا جو بایدن با ارائه دیدگاه ها و برنامه های متفاوت خود در زمینه انرژی تلاش کرده اند تا نظر رای دهندگان را جلب کنند و سیاست های خود را به عنوان راه حل های جامع برای چالش های داخلی و بین المللی مطرح نمایند. جورج دبلیو بوش با وعده افزایش تولید داخلی نفت و گاز و کاهش مقررات زیست محیطی وارد صحنه شد در حالی که باراک اوباما با تأکید بر توسعه انرژی های تجدیدپذیر و مبارزه با تغییرات اقلیمی به میدان آمد. دونالد ترامپ نیز با شعار «استقلال انرژی» و احیای صنعت زغال سنگ توانست موجی از حمایت در میان صنایع سنتی انرژی ایجاد کند در حالی که جو بایدن وعده داد که ایالات متحده را به عنوان یک رهبر جهانی در مبارزه با تغییرات اقلیمی مطرح کند.

این مقاله به بررسی و تحلیل وعده های انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا از سال 2000 تا 2020 در حوزه انرژی می پردازد. هدف این پژوهش نه تنها مقایسه وعده های مطرح شده بلکه ارزیابی میزان تحقق این وعده ها و تأثیر آن ها بر وضعیت کنونی و آینده انرژی در ایالات متحده است. در این مسیر نقش سیاست های انرژی در تحولات اقتصادی اجتماعی و زیست محیطی کشور بررسی شده و همچنین به چالش های اجرایی و موانع پیش روی تحقق این وعده ها پرداخته خواهد شد.

با توجه به افزایش اهمیت تغییرات اقلیمی و فشارهای بین المللی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تحلیل وعده های انرژی نامزدها در این بازه زمانی می تواند بینش عمیق تری درباره نقش این سیاست ها در آینده انرژی ایالات متحده و جهان ارائه دهد. از همین رو این پژوهش تلاشی است برای روشن ساختن اینکه چگونه سیاست های انرژی نامزدهای مختلف نه تنها بر رشد اقتصادی و محیط زیست داخلی ایالات متحده بلکه بر پایداری منابع انرژی جهانی نیز تأثیرگذار بوده اند.

مرور بر ادبیات

در سال های اخیر سیاست های انرژی ایالات متحده به عنوان یک قدرت تأثیرگذار در نظم جهانی انرژی مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفته است. قولیف در مقاله ای تحت عنوان «سیاست انرژی اول آمریکای[1] ترامپ وضعیت و بازسازی نظم جهانی انرژی» به بررسی تأثیرات سیاست های انرژی دونالد ترامپ پرداخته و نشان می دهد که این سیاست ها چگونه با افزایش تولید نفت و گاز شیل و خروج از توافقنامه های اقلیمی آمریکا را به یک ابرقدرت انرژی تبدیل کرد. این تغییرات اساسی در بازار انرژی جهانی به ویژه با تضعیف نقش کشورهای صادرکننده سنتی نفت مانند روسیه و عربستان سعودی نظم جدیدی را در عرصه انرژی شکل داد. لیپس نیز در مقاله ای با عنوان «سیاست های انتخاباتی انرژی» بر این باور است که تفاوت های سیاست های انرژی در کشورهای مختلف به ویژه از منظر بهره وری انرژی به شدت تحت تأثیر ساختارهای انتخاباتی و نیاز سیاستمداران به جلب حمایت عمومی قرار دارد. او استدلال می کند که در سیستم های انتخاباتی که به منافع متمرکز پاسخ داده می شود بهره وری انرژی بالاتر است و این امر نتیجه تعامل پیچیده سیاست و اقتصاد است[1].

همچنین ووهار و همکاران در پژوهش خود با عنوان «آیا افزایش قیمت محصولات نفتی حزب حاکم را در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا به خطر می اندازد؟» به بررسی تأثیرات قیمت نفت و فرآورده های نفتی بر نتایج انتخابات پرداخته اند. آن ها نشان می دهند که افزایش قیمت محصولات نفتی می تواند موجب کاهش حمایت رای دهندگان از حزب حاکم در ایالت های مصرف کننده انرژی شود. این یافته ها به خوبی پیوند میان سیاست انرژی و رفتار رای دهندگان را آشکار می کند و نقش کلیدی انرژی در سیاست های انتخاباتی آمریکا را برجسته می سازد[2]. نی و همکاران نیز در مقاله ای با عنوان «تأثیرات سیاست های ریاست جمهوری بر قیمت و تولید نفت و گاز در ایالات متحده از 1977 تا 2021» به تحلیل تأثیر سیاست های مختلف رؤسای جمهور آمریکا بر تولید و قیمت نفت و گاز پرداخته اند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که اگرچه سیاست های داخلی می تواند به افزایش تولید کمک کند اما قیمت ها بیشتر تحت تأثیر رویدادهای جهانی و عوامل خارجی قرار دارد[3].

در مجموع این مطالعات نشان می دهند که سیاست های انرژی آمریکا به شدت به وضعیت جهانی انرژی ساختارهای انتخاباتی داخلی و تحولات بین المللی وابسته است. این سیاست ها نه تنها تأثیرات گسترده ای بر بازارهای جهانی دارند بلکه نقش مهمی در تعیین رفتار رأی دهندگان و نتایج انتخابات نیز ایفا می کنند. این وابستگی چندلایه به سیاست داخلی و خارجی ایالات متحده را به یکی از بازیگران کلیدی در نظم جهانی انرژی تبدیل کرده است به گونه ای که هر تغییر در سیاست های انرژی این کشور می تواند به شکل گیری مجدد نقشه انرژی جهانی منجر شود.

وعده های انتخاباتی دونالد ترامپ و جو بایدن در حوزه انرژی برای انتخابات 2020

در انتخابات 2020 ایالات متحده دونالد ترامپ و جو بایدن رویکردهای کاملاً متفاوتی نسبت به مسائل انرژی و محیط زیست داشتند که هر کدام با مجموعه ای از وعده های انتخاباتی بیان شدند.

دونالد ترامپ در کمپین انتخاباتی خود به ویژه بر سیاست «اول آمریکا» و دستیابی به تسلط انرژی تأکید داشت. او وعده داد که ایالات متحده را به یک ابرقدرت انرژی تبدیل کند. در این راستا افزایش تولید داخلی نفت و گاز از طریق فناوری های جدید مانند شکست هیدرولیکی و کاهش وابستگی به واردات انرژی از جمله اهداف اصلی او بود. ترامپ همچنین وعده داد بسیاری از مقررات محیط زیستی که به اعتقاد او مانع تولید انرژی در ایالات متحده می شدند را لغو کند. از جمله این مقررات قوانین مرتبط با برنامه «قدرت پاک» دولت اوباما و مقررات مربوط به انتشار متان بود که ترامپ متعهد شد آن ها را معکوس کند.

در راستای حمایت از صنایع سنتی انرژی ترامپ به ویژه بر احیای صنعت زغال سنگ تأکید داشت. او وعده داد که با کاهش مقررات زیست محیطی تولید زغال سنگ را افزایش دهد و اشتغال در این صنعت را حفظ کند. همچنین ترامپ بر اهمیت تقویت موقعیت ایالات متحده به عنوان یک صادرکننده انرژی تأکید کرده و وعده داد صادرات گاز طبیعی مایع (ال ان جی)[2] را به بازارهای جهانی افزایش دهد. این سیاست نه تنها به کاهش وابستگی اروپا به گاز روسیه کمک می کرد بلکه به تقویت جایگاه ایالات متحده به عنوان یک بازیگر اصلی در بازار انرژی جهانی منجر می شد[1].

در مقابل جو بایدن رویکردی کاملاً متفاوت را اتخاذ کرد که تمرکز اصلی آن بر مقابله با تغییرات اقلیمی و انتقال به انرژی های تجدیدپذیر بود. بایدن در کمپین انتخاباتی خود وعده داد که ایالات متحده را به توافقنامه پاریس بازگرداند اقدامی که نشان دهنده تعهد او به همکاری بین المللی در زمینه تغییرات اقلیمی بود. علاوه بر این او برنامه ای 2000 میلیارد دلاری برای مقابله با تغییرات اقلیمی ارائه کرد که شامل سرمایه گذاری های کلان در زیرساخت های انرژی سبز و افزایش بهره وری انرژی در ساختمان ها می شد. بایدن معتقد بود که این سرمایه گذاری ها نه تنها برای سلامت بلندمدت اقتصاد آمریکا بلکه برای حفظ سلامت و ایمنی مردم این کشور ضروری است.

یکی از اهداف بلندپروازانه بایدن ایجاد بخشی از انرژی بدون انتشار کربن تا سال 2035 بود. این هدف شامل انتقال به انرژی های تجدیدپذیر مانند خورشیدی و بادی و همچنین استفاده از فناوری های جذب و ذخیره کربن بود. به علاوه بایدن وعده داد که بهره وری انرژی در ساختمان های آمریکا را به طور چشمگیری افزایش دهد. او برنامه ای برای ارتقای چهار میلیون ساختمان به بالاترین سطوح بهره وری انرژی ارائه کرد که بخشی از تلاش های او برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و حمایت از انرژی سبز بود[4].

هر دو نامزد با انتقاداتی نیز مواجه شدند. منتقدان ترامپ معتقد بودند که افزایش تولید نفت و گاز و کاهش مقررات محیط زیستی نه تنها منجر به افزایش انتشار گازهای گلخانه ای و تشدید تغییرات اقلیمی خواهد شد بلکه می تواند به تخریب محیط زیست از طریق فناوری هایی مانند شکست هیدرولیکی منجر شود. همچنین حمایت او از صنعت زغال سنگ به دلیل کاهش تقاضا و رقابت با انرژی های تجدیدپذیر غیر اقتصادی تلقی می شد. از سوی دیگر افزایش صادرات ال ان جی نیز با انتقاداتی از منظر زیست محیطی مواجه بود چرا که این اقدام می توانست با هدف کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی در تضاد باشد.

در سوی دیگر برنامه های بایدن نیز بی نصیب از انتقاد نبودند. برخی منتقدان معتقد بودند که هزینه های بالای برنامه اقلیمی او می تواند بار مالی سنگینی بر دوش دولت و مالیات دهندگان بگذارد. همچنین دستیابی به هدف بلندپروازانه ایجاد بخش انرژی بدون انتشار کربن تا سال 2035 به دلیل محدودیت های فناوری و زیرساختی ممکن است غیر عملی باشد. اجرای برنامه های افزایش بهره وری انرژی در ساختمان ها نیز با چالش های فنی و مالی قابل توجهی مواجه بود. برخی دیگر از منتقدان بر این باور بودند که بازگشت به توافقنامه پاریس و تعهدات مربوط به آن می تواند به اقتصاد آمریکا آسیب رسانده و هزینه های تولید را افزایش دهد.

به طور کلی وعده های انتخاباتی هر دو نامزد نمایانگر دو دیدگاه متفاوت نسبت به آینده انرژی در ایالات متحده بود؛ دیدگاهی که بر مبنای حفظ و تقویت صنایع انرژی سنتی و افزایش تولید داخلی انرژی از یک سو و دیدگاهی که بر اساس مقابله با تغییرات اقلیمی و انتقال به انرژی های تجدیدپذیر از سوی دیگر قرار داشت.

وعده های انتخاباتی دونالد ترامپ و هیلاری کلینتون در حوزه انرژی برای انتخابات 2016

در انتخابات ریاست جمهوری 2016 ایالات متحده دونالد ترامپ و هیلاری کلینتون دیدگاه های متضادی در حوزه انرژی داشتند که منعکس کننده اولویت ها و سیاست های متفاوت آن ها در قبال مسائل زیست محیطی و امنیت انرژی بود.

دونالد ترامپ در کمپین انتخاباتی خود وعده هایی مبتنی بر افزایش تولید داخلی سوخت های فسیلی و کاهش مقررات زیست محیطی داد. او بر دستیابی به استقلال کامل انرژی برای آمریکا تأکید داشت و معتقد بود که با استفاده حداکثری از منابع داخلی نفت و گاز ایالات متحده می تواند به یک ابرقدرت انرژی تبدیل شود و از واردات انرژی بی نیاز گردد. ترامپ بر این باور بود که تکنولوژی های نوینی مانند شکست هیدرولیکی[3] می توانند تولید داخلی نفت و گاز را افزایش داده و وابستگی به واردات را کاهش دهند. او همچنین وعده داد که بسیاری از مقررات زیست محیطی که به گفته او به صنعت انرژی آسیب می زدند از جمله طرح قدرت پاک و توافق پاریس را حذف کند. ترامپ معتقد بود که مقررات زیست محیطی سخت گیرانه مانع رشد اقتصادی و ایجاد شغل هستند و باید تسهیل شوند تا تولید انرژی داخلی افزایش یابد.

علاوه بر این ترامپ بر احیای صنعت زغال سنگ تمرکز داشت و تأکید کرد که با کاهش مقررات تولید زغال سنگ را افزایش داده و اشتغال در این صنعت را حفظ خواهد کرد. او به دنبال حمایت از جوامع معدنی زغال سنگ بود که به شدت تحت تأثیر کاهش تولید قرار گرفته بودند. ترامپ همچنین از ساخت خطوط لوله نفتی مانند کیستون ایکس ال [4] و داکوتا اکسس[5] حمایت کرد و این پروژه ها را به عنوان منابعی برای ایجاد شغل و تأمین انرژی ارزان تر معرفی نمود[5].

در مقابل هیلاری کلینتون رویکردی متعادل تر و متمرکز بر انرژی های تجدیدپذیر و مقابله با تغییرات اقلیمی در پیش گرفت. او هدف تولید انرژی تجدیدپذیر به اندازه کافی برای تأمین برق هر خانه در آمریکا ظرف ده سال و نصب نیم میلیارد پانل خورشیدی تا پایان دوره اول ریاست جمهوری خود را دنبال می کرد. کلینتون بر اهمیت کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی و توسعه انرژی های تجدیدپذیر تأکید داشت و پیشنهاد داد که هدررفت انرژی در خانه ها مدارس و دفاتر را به میزان یک سوم کاهش دهد. او معتقد بود که افزایش بهره وری انرژی می تواند به کاهش هزینه ها و افزایش امنیت انرژی کمک کند و از این رو برنامه هایی برای ارائه مشوق های مالیاتی و برنامه های آموزشی برای افزایش آگاهی عمومی درباره بهره وری انرژی ارائه کرد.

کلینتون همچنین بر اهمیت مقابله با تغییرات آب و هوا تأکید کرد و وعده داد که سیاست های اوباما را در این زمینه ادامه و گسترش دهد. او به تعهدات بین المللی به ویژه توافق پاریس پایبند بود و به دنبال کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و حمایت از سیاست های جهانی مقابله با تغییرات آب و هوا بود. در عین حال کلینتون از توسعه گاز طبیعی نیز حمایت می کرد اما بر لزوم مقررات سختگیرانه برای حفاظت از سلامت عمومی و محیط زیست تأکید داشت. او به دنبال توسعه مسئولانه گاز طبیعی با حفظ استانداردهای زیست محیطی بود. یکی دیگر از برنامه های کلینتون حمایت از جوامع زغال سنگ بود که به دلیل تغییرات در صنعت انرژی به شدت آسیب دیده بودند. او یک طرح 30 میلیارد دلاری برای کمک به این جوامع در انتقال به اقتصاد انرژی پاک پیشنهاد داد و بر اهمیت حمایت از کارگران و جوامع تحت تأثیر این تغییرات تأکید کرد[6].

هر دو نامزد با انتقاداتی نیز مواجه شدند. منتقدان ترامپ معتقد بودند که افزایش تولید نفت و گاز و کاهش مقررات زیست محیطی منجر به افزایش انتشار گازهای گلخانه ای و تشدید تغییرات آب و هوا خواهد شد. آن ها همچنین به این نکته اشاره کردند که تکنولوژی های مورد استفاده مانند شکست هیدرولیکی می توانند به آلودگی آب های زیرزمینی و تخریب محیط زیست منجر شوند. همچنین حمایت او از صنعت زغال سنگ به دلیل کاهش تقاضا و رقابت با انرژی های تجدیدپذیر و گاز طبیعی در درازمدت غیر اقتصادی تلقی می شد. از سوی دیگر افزایش صادرات ال ان جی نیز با انتقاداتی از منظر زیست محیطی مواجه بود زیرا این اقدام می توانست با هدف کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی در تضاد باشد.

در مقابل برنامه های کلینتون نیز با انتقاداتی روبه رو بودند. برخی منتقدان معتقد بودند که هزینه های بالای برنامه های اقلیمی کلینتون می تواند بار مالی سنگینی بر دولت و مالیات دهندگان وارد کند. همچنین دستیابی به اهداف بلندپروازانه او مانند تولید برق تجدیدپذیر برای تمام خانه های آمریکا ظرف ده سال به دلیل محدودیت های فناوری و زیرساختی ممکن است غیر عملی باشد. اجرای برنامه های افزایش بهره وری انرژی در ساختمان ها نیز به زیرساخت ها و فناوری های پیشرفته نیاز دارد که ممکن است به دلیل محدودیت های فنی و مالی با چالش هایی مواجه شود. برخی دیگر از منتقدان نگران بودند که بازگشت به توافقنامه پاریس و تعهدات مربوط به آن می تواند به اقتصاد آمریکا آسیب برساند و هزینه های تولید را افزایش دهد.

به طور کلی وعده های انتخاباتی ترامپ و کلینتون در حوزه انرژی نمایانگر دو دیدگاه متفاوت نسبت به آینده انرژی در ایالات متحده بود؛ دیدگاهی که بر مبنای تقویت صنایع سنتی انرژی و افزایش تولید داخلی سوخت های فسیلی از یک سو و دیدگاهی که بر اساس توسعه انرژی های تجدیدپذیر و مقابله با تغییرات آب و هوا از سوی دیگر قرار داشت.

وعده های انتخاباتی باراک اوباما و میت رامنی در حوزه انرژی برای انتخابات 2012

در انتخابات ریاست جمهوری 2012 باراک اوباما و میت رامنی دیدگاه های متفاوتی را در زمینه انرژی ارائه دادند که هر یک از این دیدگاه ها نشان دهنده اولویت ها و سیاست های خاصی بود. میت رامنی نامزد جمهوری خواه در کمپین انتخاباتی خود بر دستیابی به استقلال انرژی آمریکای شمالی تا سال 2020 تأکید داشت. او بر این باور بود که با افزایش تولید داخلی نفت گاز و زغال سنگ می توان وابستگی به واردات انرژی را به طور کامل از بین برد. به همین منظور رامنی پیشنهاد گسترش حفاری در دریا و باز کردن اراضی فدرال بیشتری برای اکتشاف نفت و گاز را مطرح کرد. او معتقد بود که افزایش تولید داخلی انرژی نه تنها به کاهش وابستگی به واردات کمک می کند بلکه می تواند به عنوان یک محرک اقتصادی نیز عمل کند. رامنی همچنین از ساخت خط لوله کیستون ایکس ال برای حمل نفت کانادا به پالایشگاه های آمریکا حمایت کرد و این پروژه را به عنوان منبعی مهم برای ایجاد شغل و تأمین انرژی ارزان تر معرفی نمود.

رامنی همچنین بر کاهش مقررات محیط زیستی تأکید داشت و آن ها را به عنوان موانع رشد تولید انرژی می دید. او وعده داد که مقررات مربوط به انتشار کربن را لغو کند تا تولید و بهره وری انرژی تسهیل شود. علاوه بر این او برای احیای صنعت زغال سنگ تلاش کرد و به دنبال افزایش تولید این منبع انرژی و حمایت از شغل های مرتبط با آن بود. به اعتقاد رامنی صنعت زغال سنگ به دلیل سیاست های دولت اوباما به شدت آسیب دیده و نیازمند حمایت و تقویت مجدد بود[7].

در مقابل باراک اوباما رئیس جمهور وقت و نامزد دموکرات ها سیاست هایی را در زمینه انرژی مطرح کرد که بیشتر بر سرمایه گذاری در انرژی های تجدیدپذیر و افزایش بهره وری انرژی متمرکز بود. اوباما بر لزوم سرمایه گذاری در منابع انرژی تجدیدپذیر مانند باد خورشید و سوخت های زیستی تأکید کرد و هدف دو برابر کردن تولید انرژی تجدیدپذیر تا سال 2020 را مطرح نمود. او امیدوار بود که این سرمایه گذاری ها به ایجاد میلیون ها شغل در حوزه انرژی های پاک منجر شود و آمریکا را به سمت یک اقتصاد پایدارتر و کم کربن هدایت کند. سیاست های اوباما شامل تسهیلات مالیاتی برای تولیدکنندگان انرژی های تجدیدپذیر و حمایت از تحقیقات و توسعه فناوری های جدید بود.

علاوه بر این اوباما بر بهبود بهره وری انرژی در خانه ها کسب وکارها و کارخانه ها تمرکز داشت. او هدف کاهش یک سوم واردات نفت تا سال 2025 را تعیین کرد و پیشنهاد کرد که با ارائه مشوق های مالیاتی و برنامه های آموزشی بهره وری انرژی در سطح جامعه بهبود یابد. در حوزه تغییرات آب و هوا اوباما بر اهمیت مقابله با تغییرات آب و هوا از طریق اعمال مقررات بر روی انتشار کربن و حمایت از توافقات بین المللی تأکید کرد. او از برنامه های ملی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و تشویق به استفاده از انرژی های پاک حمایت نمود. در زمینه گاز طبیعی اوباما از توسعه مسئولانه این منبع انرژی حمایت کرد و بر سرمایه گذاری در فناوری های جدید برای اطمینان از روش های حفاری ایمن و کاهش مخاطرات زیست محیطی تأکید داشت. همچنین او استانداردهای جدیدی برای بهره وری سوخت تعیین کرد که هدف آن دو برابر کردن بهره وری سوخت خودروها و کامیون های سبک تا سال 2025 بود[7].

وعده های انتخاباتی رامنی با انتقاداتی همراه بود. منتقدان بر این باور بودند که افزایش تولید نفت و گاز و کاهش مقررات زیست محیطی می تواند به افزایش انتشار گازهای گلخانه ای و تشدید تغییرات آب و هوا منجر شود. آن ها همچنین هشدار می دادند که گسترش حفاری در دریا و باز کردن اراضی فدرال برای اکتشاف نفت و گاز می تواند به آسیب های جدی به محیط زیست منجر شود. برخی کارشناسان نیز معتقد بودند که هدف رامنی برای دستیابی به استقلال انرژی آمریکای شمالی تا سال 2020 بلندپروازانه و غیرواقع بینانه است.

از سوی دیگر وعده های اوباما نیز مورد انتقاد قرار گرفت. مخالفان بر این باور بودند که سرمایه گذاری های کلان در انرژی های تجدیدپذیر می تواند به افزایش بدهی عمومی و بار مالی سنگین بر دولت منجر شود. برخی پروژه های انرژی پاک نیز ناکام ماندند که این امر موجب نگرانی هایی درباره کارآیی این سرمایه گذاری ها شد. همچنین برخی منتقدان معتقد بودند که برنامه های بهره وری انرژی اوباما ناکافی و گاهی پیچیده هستند و نتوانسته اند به اندازه ای که انتظار می رفت مؤثر واقع شوند. برخی کارشناسان نیز بر این باور بودند که مقررات زیست محیطی سخت گیرانه ممکن است به صنعت انرژی آسیب برساند و به افزایش بیکاری در برخی مناطق منجر شود.

به طور کلی دیدگاه های متضاد اوباما و رامنی در حوزه انرژی نشان دهنده تفاوت های بنیادین آن ها در رویکرد به مسائل محیط زیستی و اقتصادی بود. در حالی که رامنی بر افزایش تولید سوخت های فسیلی و کاهش مقررات برای تقویت اقتصاد تأکید داشت اوباما بر توسعه انرژی های تجدیدپذیر و افزایش بهره وری انرژی به عنوان راهکاری برای یک آینده پایدارتر و پاک تر متمرکز بود.

وعده های انتخاباتی باراک اوباما و جان مک کین در حوزه انرژی برای انتخابات 2008

در انتخابات ریاست جمهوری 2008 باراک اوباما و جان مک کین دو نامزد اصلی دموکرات و جمهوری خواه وعده های متفاوتی را در زمینه انرژی ارائه دادند که نشان دهنده دیدگاه های متضاد آن ها در مورد آینده انرژی آمریکا و سیاست های زیست محیطی بود. باراک اوباما نامزد حزب دموکرات تمرکز خود را بر توسعه انرژی های تجدیدپذیر و کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی قرار داده بود. او وعده داد که سرمایه گذاری گسترده ای در منابع انرژی پاک مانند باد خورشید و سوخت های زیستی انجام دهد تا از این طریق بتواند وابستگی آمریکا به واردات نفت را تا سال 2019 به میزان دو-سوم کاهش دهد. اوباما معتقد بود که توسعه انرژی های تجدیدپذیر نه تنها به کاهش وابستگی به منابع خارجی کمک می کند بلکه می تواند موجب ایجاد فرصت های شغلی جدید و تقویت اقتصاد کشور شود.

از سوی دیگر اوباما به سیاست های سبز و کاهش کربن نیز متعهد بود. او از طرح «کپ اند ترید[6]» برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای حمایت کرد و وعده داد که استانداردهای سخت گیرانه تری برای بهره وری انرژی در خودروها و ساختمان ها وضع کند. اوباما بر این باور بود که با ایجاد یک سیستم تجارت کربن می توان به تدریج میزان انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش داد و در عین حال به اقتصاد کمک کرد تا به سوی فناوری های پاک تر و کارآمدتر حرکت کند. در حوزه بهره وری انرژی نیز اوباما وعده داد که استانداردهای مصرف سوخت خودروها را افزایش دهد و اقدامات موثری برای بهبود کارایی انرژی در ساختمان ها اتخاذ کند[8].

در مقابل جان مک کین نامزد حزب جمهوری خواه رویکرد متفاوتی را در زمینه انرژی اتخاذ کرد. مک کین از توسعه انرژی هسته ای به عنوان یکی از راه حل های اصلی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و تأمین نیازهای انرژی آینده آمریکا حمایت کرد. او بر ضرورت ساخت نیروگاه های هسته ای جدید تأکید داشت و معتقد بود که انرژی هسته ای می تواند به طور مؤثری در کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی و مقابله با تغییرات اقلیمی کمک کند. مک کین همچنین مانند اوباما از طرح «کپ اند ترید» حمایت کرد اما رویکرد او بیشتر به سمت استفاده از مکانیسم های بازار برای کاهش انتشار کربن بود. او بر این باور بود که بازارهای آزاد و رقابتی می توانند ابزار موثری برای تشویق شرکت ها به کاهش انتشار و سرمایه گذاری در فناوری های پاک باشند.

علاوه بر این مک کین بر افزایش تولید داخلی نفت و گاز نیز تأکید داشت. او معتقد بود که بهره برداری بیشتر از منابع داخلی نفت و گاز می تواند به کاهش وابستگی به واردات انرژی و افزایش امنیت انرژی کشور کمک کند. مک کین بر این باور بود که آمریکا باید از تمامی منابع انرژی خود به طور کامل استفاده کند تا بتواند با چالش های انرژی و تغییرات اقلیمی به طور مؤثری مقابله کند[8].

وعده های انتخاباتی باراک اوباما با انتقاداتی نیز همراه بود. برخی منتقدان معتقد بودند که پیشنهادهای اوباما برای توسعه انرژی های تجدیدپذیر و اجرای سیاست های کاهش کربن هزینه های زیادی به همراه خواهد داشت و ممکن است بار مالی سنگینی بر دوش دولت و مالیات دهندگان بگذارد. آن ها همچنین بر این باور بودند که اجرای طرح «کپ اند ترید» و افزایش استانداردهای بهره وری انرژی به دلیل پیچیدگی های اجرایی ممکن است دشوار باشد و به مقاومت از سوی صنایع و بخش های مختلف اقتصادی منجر شود.

وعده های جان مک کین نیز بدون انتقاد نماند. برخی منتقدان معتقد بودند که تمرکز مک کین بر انرژی هسته ای به تنهایی نمی تواند به طور موثر با تغییرات اقلیمی مقابله کند زیرا مسائل مربوط به ایمنی و مدیریت زباله های هسته ای همچنان چالش برانگیز است. همچنین برخی مخالفان معتقد بودند که مک کین با حمایت از افزایش تولید نفت و گاز داخلی مقررات زیست محیطی را تضعیف می کند و این امر می تواند به آسیب های زیست محیطی بیشتری منجر شود.

به طور کلی وعده های انتخاباتی اوباما و مک کین در حوزه انرژی نشان دهنده تفاوت های اساسی در رویکرد آن ها به مسائل انرژی و محیط زیست بود. اوباما بر توسعه انرژی های تجدیدپذیر و سیاست های سبز تمرکز داشت در حالی که مک کین بر استفاده از انرژی هسته ای و افزایش تولید داخلی سوخت های فسیلی به عنوان راه حل هایی برای چالش های انرژی و تغییرات اقلیمی تأکید می کرد. این تفاوت ها بازتابی از دیدگاه های گسترده تر دو حزب در زمینه سیاست های زیست محیطی و اقتصادی در آن زمان بود.

وعده های انتخاباتی جرج دبلیو بوش و جان کری در حوزه انرژی برای انتخابات 2004

در انتخابات ریاست جمهوری 2004 ایالات متحده جرج دبلیو بوش و جان کری دو نامزد اصلی جمهوری خواه و دموکرات رویکردهای متفاوتی را در حوزه انرژی ارائه دادند که بازتاب دهنده دیدگاه های متضاد آن ها در زمینه سیاست های انرژی و محیط زیست بود.

جرج دبلیو بوش رئیس جمهور وقت و نامزد حزب جمهوری خواه بر افزایش تولید داخلی انرژی تأکید داشت. او معتقد بود که با لغو محدودیت های زیست محیطی می توان فعالیت های اکتشافی و پالایشی را در ایالات متحده افزایش داده و از این طریق عرضه سوخت بیشتر و قیمت بنزین کاهش یابد. بوش بر باز کردن بیشتر زمین های فدرال برای اکتشاف نفت و گاز تأکید کرده و از فعالیت های اکتشافی در منطقه حفاظت شده حیات وحش قطبی آلاسکا حمایت کرد. او بر این باور بود که با استفاده کامل از منابع انرژی داخلی آمریکا می تواند به امنیت انرژی دست یافته و وابستگی به واردات نفت کاهش یابد.

دولت بوش همچنین به تسهیل مقررات زیست محیطی پرداخت. بوش مقررات مربوط به پاکیزگی هوا را تسهیل کرد تا نیروگاه ها و پالایشگاه ها بتوانند فعالیت خود را توسعه دهند. او معتقد بود که کاهش مقررات زیست محیطی می تواند به افزایش تولید انرژی و کاهش هزینه ها منجر شود و به اقتصاد کشور کمک کند. در عین حال بوش به افزایش بهره وری سوخت نیز اشاره کرد و اعلام کرد که دولت او توانسته است میزان مسافت طی شده توسط خودروهای اسپورت (اس یووی)[7] و کامیون های سبک را با هر گالن سوخت از 21 مایل به 22.2 مایل افزایش دهد که این اقدام به عنوان بزرگترین بهبود در بهره وری سوخت در یک دهه گذشته معرفی شد[9].

در مقابل جان کری سناتور حزب دموکرات دیدگاه های متفاوتی در زمینه انرژی داشت. کری بر کاهش مصرف سوخت تأکید داشت و معتقد بود که الزام خودروسازان به کاهش مصرف سوخت می تواند به کاهش تقاضای سوخت و در نتیجه کاهش قیمت بنزین منجر شود. او پیشنهاد داد که بهره وری سوخت خودروها تا حد مصرف 36 مایل با هر گالن افزایش یابد در حالی که در آن زمان خودروهای ساخت آمریکا به طور میانگین هر گالن بنزین را در 20.8 مایل مصرف می کردند. افزایش بهره وری سوخت در خودروها می توانست میزان مصرف سوخت را در آمریکا حدود دو میلیون بشکه در روز معادل 10 درصد مصرف فعلی کاهش دهد.

علاوه بر این کری بر تشویق تولیدکنندگان به تولید خودروهای با بهره وری بالاتر سوخت تأکید داشت. او پیشنهاد کرد که مالیات ها برای تولیدکنندگانی که خودروهایی با بهره وری بالاتر سوخت تولید می کنند کاهش یابد. کری همچنین بر حفاظت از محیط زیست تأکید داشت و متعهد شد که از حفاری در منطقه حفاظت شده حیات وحش آلاسکا به دلیل خسارت های زیست محیطی جلوگیری کند[10].

وعده های انتخاباتی جرج دبلیو بوش با انتقاداتی همراه بود. دموکرات ها به روابط نزدیک بوش و دیک چنی معاون او با صنعت نفت انتقاد کردند و بوش را متهم به عدم تحقق وعده های خود در اقناع کشورهای تولیدکننده نفت به افزایش تولید کردند. در آن زمان چنی رئیس هیئت مدیره شرکت معظم نفتی هالیبرتون بود. همچنین ده فرماندار دموکرات آمریکا خواستار تحقیق وزارت انرژی در مورد ساختار قیمت گذاری بنزین شدند. در مقابل جمهوری خواهان انتقادهای دموکرات ها را رد کرده و آن ها را مسئول مانع گذاری در راه تصویب لوایح انرژی پیشنهادی دولت دانستند.

انتقادات به وعده های جان کری نیز وجود داشت. برخی منتقدان معتقد بودند که الزامات پیشنهادی کری برای خودروسازان و مالیات های کاهش یافته برای تولیدکنندگان خودروهای با بهره وری بالا می تواند هزینه های زیادی به همراه داشته و پیچیدگی های اجرایی زیادی را باعث شود. علاوه بر این برخی منتقدان بر این باور بودند که پیشنهادهای کری به تنهایی نمی تواند به میزان کافی تقاضای سوخت را کاهش دهد و تاثیرات محدودی بر کاهش قیمت بنزین خواهد داشت. همچنین منتقدان اظهار داشتند که پیشنهادهای کری در مورد حفاظت از محیط زیست ممکن است به دلیل مقاومت های سیاسی و اقتصادی به طور کامل تحقق نیابد.

در مجموع وعده های انتخاباتی بوش و کری در حوزه انرژی نشان دهنده تفاوت های عمده در رویکردهای آن ها به مسائل انرژی و محیط زیست بود. بوش بر افزایش تولید داخلی و تسهیل مقررات زیست محیطی تمرکز داشت در حالی که کری بر کاهش مصرف سوخت و حفاظت از محیط زیست تأکید می کرد. این تفاوت ها بازتاب دهنده دیدگاه های گسترده تر دو حزب در زمینه سیاست های انرژی و محیط زیست در آن زمان بود.

وعده های انتخاباتی جورج دبلیو بوش و ال گور در حوزه انرژی برای انتخابات 2000

در انتخابات ریاست جمهوری سال 2000 ایالات متحده جورج دبلیو بوش و ال گور دو نامزد اصلی حزب جمهوری خواه و دموکرات رویکردهای متفاوتی در حوزه انرژی و محیط زیست داشتند که بیانگر دیدگاه های کلی آن ها در این زمینه بود.

جرج دبلیو بوش فرماندار وقت تگزاس و نامزد حزب جمهوری خواه بر افزایش تولید داخلی انرژی تأکید داشت. او معتقد بود که ایالات متحده باید برای کاهش وابستگی به واردات انرژی تولید داخلی نفت و گاز را افزایش دهد. بوش بر این باور بود که با لغو محدودیت های زیست محیطی و تسهیل مقررات می توان فعالیت های اکتشافی و پالایشی را در آمریکا افزایش داد. او همچنین از باز کردن زمین های فدرال برای اکتشاف نفت و گاز و حمایت از فعالیت های اکتشافی در مناطق حفاظت شده مانند منطقه حیات وحش قطبی آلاسکا حمایت کرد. بوش تأکید داشت که سوخت های فسیلی همچنان منبع اصلی انرژی آمریکا هستند و مقررات سخت گیرانه زیست محیطی می تواند مانعی برای رشد اقتصادی باشد.

یکی دیگر از محورهای سیاست های بوش تسهیل مقررات زیست محیطی بود. او معتقد بود که مقررات سخت گیرانه زیست محیطی مانعی برای توسعه صنایع انرژی و رشد اقتصادی است. بنابراین دولت بوش به تسهیل این مقررات پرداخت تا صنایع انرژی بتوانند فعالیت های خود را بدون موانع زیست محیطی گسترش دهند. بوش همچنین از کاهش مقررات سخت گیرانه بر نیروگاه ها و پالایشگاه ها حمایت کرد تا تولید انرژی افزایش یابد. در مجموع رویکرد بوش بر حمایت از سوخت های فسیلی و کاهش مقررات زیست محیطی متمرکز بود[9].

در مقابل ال گور معاون وقت ریاست جمهوری و نامزد حزب دموکرات رویکرد متفاوتی را در حوزه انرژی دنبال می کرد. گور معتقد بود که آمریکا باید به جای تمرکز بر سوخت های فسیلی سرمایه گذاری گسترده ای در انرژی های تجدیدپذیر انجام دهد. او وعده داد که به طور گسترده ای در فناوری های انرژی پاک مانند انرژی خورشیدی و بادی سرمایه گذاری کند. گور بر این باور بود که توسعه انرژی های تجدیدپذیر نه تنها به کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی کمک می کند بلکه از منظر محیط زیست نیز اهمیت زیادی دارد.

یکی از محورهای اصلی سیاست های گور مبارزه با تغییرات اقلیمی بود. او وعده داد که با وضع مقررات سخت گیرانه برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای نقش رهبری آمریکا در مبارزه با تغییرات اقلیمی را تقویت کند. گور بر لزوم کاهش مصرف و افزایش بهره وری انرژی تأکید داشت و پیشنهاد داد که استانداردهای سخت تری برای بهره وری انرژی در صنایع مختلف وضع شود. او همچنین از وضع مالیات بر کربن برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای حمایت کرد و معتقد بود که این اقدام به تسریع انتقال به انرژی های تجدیدپذیر کمک خواهد کرد[11].

وعده های انتخاباتی جورج دبلیو بوش با انتقاداتی همراه بود. دموکرات ها بوش را به دلیل روابط نزدیک با صنعت نفت و حمایت از سوخت های فسیلی مورد انتقاد قرار دادند و ادعا کردند که این سیاست ها به نفع صنعت نفت و به ضرر محیط زیست است. آن ها معتقد بودند که بوش با تمرکز بر سوخت های فسیلی از نیاز به مقابله با تغییرات اقلیمی غافل شده است.

در مقابل وعده های ال گور نیز با انتقاداتی مواجه شد. منتقدان معتقد بودند که پیشنهادهای گور برای سرمایه گذاری گسترده در انرژی های تجدیدپذیر هزینه بر و دشوار است. آن ها همچنین بر این باور بودند که تمرکز بیش از حد بر انرژی های تجدیدپذیر ممکن است به کاهش امنیت انرژی آمریکا منجر شود و وابستگی به واردات انرژی را افزایش دهد. برخی از منتقدان گور نیز معتقد بودند که اجرای مالیات بر کربن ممکن است به افزایش هزینه های انرژی برای مصرف کنندگان منجر شود و اثرات منفی اقتصادی داشته باشد.

در مجموع وعده های انتخاباتی جورج دبلیو بوش و ال گور در حوزه انرژی نشان دهنده دو دیدگاه متفاوت در مورد چگونگی تأمین نیازهای انرژی آمریکا و مقابله با چالش های زیست محیطی بود. بوش بر حمایت از سوخت های فسیلی و تسهیل مقررات زیست محیطی تمرکز داشت در حالی که گور بر توسعه انرژی های تجدیدپذیر و مبارزه با تغییرات اقلیمی تأکید می کرد. این تفاوت ها بازتاب دهنده دیدگاه های گسترده تر دو حزب در زمینه سیاست های انرژی و محیط زیست در آن زمان بود.

ارزیابی میزان تحقق وعده های انتخاباتی نامزدهای پیروز در حوزه انرژی

در این بخش بر آنیم که از روش پژوهش مقایسه ای علاوه بر خلاصه کردن وعده های انتخاباتی روسای جمهور آمریکا از دو حزب جمهوری خواه و دمکراتیک ارزیابی میزان تحقق وعده های آنها را نیز محاسبه کنیم. در سطور پایین ابتدا وعده های انتخاباتی هر رئیس جمهور میزان تحقق آنها و نهایتا برداشت تحلیلی ما آمده است:

1. جورج دبلیو بوش (2000 و 2004):

وعده های انتخاباتی بوش:

• افزایش تولید داخلی انرژی: بوش وعده داد با کاهش محدودیت های زیست محیطی تولید نفت و گاز داخلی را افزایش دهد.
• تسهیل مقررات زیست محیطی: او تأکید کرد که مقررات زیست محیطی برای صنایع انرژی زا باید تسهیل شوند تا تولید افزایش یابد.
• حمایت از سوخت های فسیلی: بوش از سوخت های فسیلی به عنوان منبع اصلی انرژی حمایت کرد.

عملکرد بوش پس از پیروزی:

• افزایش تولید نفت و گاز داخلی: بوش سیاست هایی را برای باز کردن اراضی فدرال برای اکتشاف نفت و گاز به ویژه در آلاسکا و خلیج مکزیک دنبال کرد. این اقدامات منجر به افزایش نسبی تولید داخلی شد هرچند با مقاومت های قابل توجهی از سوی گروه های زیست محیطی مواجه شد.
• تسهیل مقررات زیست محیطی: دولت بوش مقررات سخت گیرانه زیست محیطی را کاهش داد به ویژه قوانینی که تولیدکنندگان انرژی و خودروسازان را تحت فشار قرار می داد. این اقدامات مورد انتقاد بسیاری از گروه های زیست محیطی و دموکرات ها قرار گرفت.
• تأکید بر سوخت های فسیلی: بوش تا حد زیادی به وعده خود برای حمایت از سوخت های فسیلی عمل کرد و سیاست های انرژی او عمدتاً بر نفت گاز و زغال سنگ متمرکز بود.

تحلیل: بوش تا حد زیادی به وعده های انتخاباتی خود در زمینه انرژی عمل کرد اما رویکردهای او با چالش های زیست محیطی و مخالفت های سیاسی همراه بود. لازم به یادآوری است که حمله 11 سپتامبر 2001 به برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی نیویورک و سپس حمله نیروهای نظامی ایالات متحده به افغانستان و عراق افکار عمومی را از مسئله قمیت انرژی و مفهوم محیط ریست به مسائل و روندهای امنیتی سوق داد.

2.  باراک اوباما (2008 و 2012):

وعده های انتخاباتی اوباما:

• توسعه انرژی های تجدیدپذیر: اوباما وعده داد که سرمایه گذاری های گسترده ای در انرژی های تجدیدپذیر مانند باد و خورشید انجام دهد.
• مقابله با تغییرات اقلیمی: او از طرح «کپ اند ترید» برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای حمایت کرد.
• افزایش بهره وری انرژی: او وعده داد که استانداردهای سخت گیرانه ای برای بهره وری انرژی در خودروها و ساختمان ها وضع کند.

عملکرد اوباما پس از پیروزی:

• توسعه انرژی های تجدیدپذیر: دولت اوباما میلیاردها دلار در انرژی های تجدیدپذیر سرمایه گذاری کرد که به افزایش ظرفیت انرژی های خورشیدی و بادی کمک شایانی کرد. همچنین طرح های تشویقی مالی برای توسعه این بخش ها ارائه شد.
• مقابله با تغییرات اقلیمی: در حالی که اوباما موفق به تصویب طرح «کپ اند ترید» نشد اما مجموعه ای از مقررات زیست محیطی را برای کاهش انتشار کربن از نیروگاه ها و وسایل نقلیه اعمال کرد. همچنین اوباما نقش فعالی در توافق نامه پاریس داشت که یک توافق نامه بین المللی برای مقابله با تغییرات اقلیمی بود.
• افزایش بهره وری انرژی: اوباما موفق به افزایش استانداردهای بهره وری سوخت برای خودروها و کامیون ها شد که تا سال 2025 دو برابر شد.

تحلیل: اوباما به میزان زیادی به وعده های خود عمل کرد به ویژه در حوزه انرژی های تجدیدپذیر و تغییرات اقلیمی. هرچند که در برخی موارد از جمله تصویب طرح «کپ اند ترید» با شکست هایی مواجه شد. لازم به یادآوری است که دو دوره باراک اوباما همراه با شکوفایی فنآوری های مرتبط با نفت و گاز غیرمتعارف از جمله فراکینگ و حفاری افقی بوده و از سوی دیگر سیاست های اوباما معطوف به همکاری برای محدود سازی میزان تولید گازهای گلخانه ای در جهان و مشارکت فعال در کنفرانس کاپ 21 در پاریس در 2015 بود.

3. دونالد ترامپ (2016):

وعده های انتخاباتی ترامپ:

• استقلال انرژی: ترامپ وعده داد که آمریکا به استقلال کامل انرژی دست یابد و تبدیل به یک ابرقدرت انرژی جهانی شود.
• حذف مقررات زیست محیطی: او قول داد مقرراتی را که به گفته او به صنعت انرژی آسیب می زنند از جمله توافق پاریس لغو کند.
• احیای صنعت زغال سنگ: ترامپ قول داد که صنعت زغال سنگ را احیا کند و با کاهش مقررات زیست محیطی تولید زغال سنگ را افزایش دهد.

عملکرد ترامپ پس از پیروزی:

• استقلال انرژی: تولید نفت و گاز آمریکا در دوره ترامپ به بالاترین سطح خود رسید و ایالات متحده به یک صادرکننده بزرگ انرژی تبدیل شد. با این حال این موفقیت به دلیل کاهش تقاضای جهانی و کاهش قیمت نفت با چالش هایی مواجه شد.
• حذف مقررات زیست محیطی: ترامپ از توافق پاریس خارج شد و بسیاری از مقررات زیست محیطی دولت اوباما را لغو کرد. او سیاست های محیط زیستی متعددی را که مانع رشد صنعت انرژی می شد حذف کرد.
• احیای صنعت زغال سنگ: با وجود تلاش های ترامپ احیای صنعت زغال سنگ با موفقیت محدودی همراه بود. بسیاری از نیروگاه های زغال سنگ همچنان به دلیل رقابت با گاز طبیعی و انرژی های تجدیدپذیر بسته شدند.

تحلیل: ترامپ به میزان زیادی به وعده های خود در حوزه انرژی عمل کرد به ویژه در زمینه افزایش تولید داخلی و کاهش مقررات. اما برخی از اهداف او مانند احیای صنعت زغال سنگ به دلیل تغییرات در بازار جهانی انرژی و رقابت با انرژی های پاک با چالش های زیادی روبه رو شد. لازم به تذکر است که در دوره ترامپ فشار شرکت های آمریکایی فعال در فنآوری های انرژی های پاک این نوع حامل های انرژی را در جامعه آمریکایی گسترش داد از جمله خودروهای برقی و هیبریدی اما همزمان فعالیت در حامل های انرژی فسیلی نیز به تولید و صادرات نفت خام و گاز طبیعی ایالات متحده مجددا در پس از دهه 1970 منجر شد.

4. جو بایدن (2020):

وعده های انتخاباتی بایدن:

• توسعه انرژی های تجدیدپذیر: بایدن وعده داد تا سال 2035 به یک سیستم برق بدون انتشار گازهای گلخانه ای دست یابد.
• بازگشت به توافق پاریس و مقابله با تغییرات اقلیمی: بایدن قول داد که آمریکا به توافق پاریس بازگردد و سیاست های سخت گیرانه تری برای کاهش انتشار کربن اعمال کند.
• افزایش بهره وری انرژی و حمایت از جوامع آسیب پذیر: او برنامه هایی برای حمایت از جوامع زغال سنگ و کارگرانی که شغل های خود را از دست داده اند ارائه داد.

عملکرد بایدن تا کنون:

• توسعه انرژی های تجدیدپذیر: بایدن برنامه های سرمایه گذاری گسترده ای در انرژی های تجدیدپذیر و زیرساخت های پاک اعلام کرده است. او همچنین از قوانین حمایتی برای تسریع توسعه انرژی های پاک استفاده کرده است.
• بازگشت به توافق پاریس: بایدن به وعده خود عمل کرد و آمریکا را به توافق پاریس بازگرداند. او همچنین سیاست های جدیدی برای کاهش انتشار کربن معرفی کرده است.
• حمایت از جوامع آسیب پذیر: برنامه های مختلفی برای حمایت از جوامع زغال سنگ و انتقال به اقتصاد پاک معرفی شده است اما تحقق کامل آن ها هنوز در جریان است.

تحلیل: بایدن به وعده های خود در حوزه انرژی پاک و تغییرات اقلیمی تا حد زیادی عمل کرد. او جان کری سناتور باسابقه حزب دمکرات وزیر خارجه اسبق و کاندیدای یاست جمهری را بعنوان نماینده تام ااختیار رئیس جمهور انتخاب کرد. اما حمله روسیه به اوکراین و افزایش شدید قیمت حامل های انرژی از جمله بنزین و گاز طبیعی بایدن را به تجدید نظر واداشت. هرچند که اجرای برخی از برنامه ها هنوز در مراحل اولیه قرار دارد و نیاز به زمان بیشتری برای ارزیابی کامل تاثیرات آن ها دارد.

نتیجه گیری

تحلیل وعده های انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری ایالات متحده در چند انتخابات اخیر به ویژه در حوزه انرژی نشان می دهد که میزان تحقق این وعده ها متغیر و به میزان قابل توجهی تحت تأثیر چالش های اجرایی تغییرات سیاسی و اقتصادی و وضعیت بازار جهانی انرژی بوده است. با مرور درصد تحقق وعده های کلیدی هر یک از نامزدها می توان به چندین نکته کلیدی دست یافت:

1. تأثیر وضعیت بازار و اقتصاد جهانی: تغییرات سریع در بازار انرژی و نوسانات اقتصادی جهانی نقش قابل توجهی در توانایی دولت ها برای تحقق وعده های انتخاباتی ایفا کرده است. برای مثال افزایش قیمت های جهانی انرژی و بحران های اقتصادی می تواند به اجرای برنامه های بزرگ و بلندپروازانه در زمینه انرژی آسیب بزند.

2. چالش های اجرایی و سیاسی: بسیاری از وعده های انتخاباتی نیازمند پیاده سازی دقیق و مواجهه با چالش های اجرایی بودند. به ویژه برنامه های بلندمدت و پیچیده ای که شامل تغییرات عمده در زیرساخت ها یا قوانین محیط زیستی بودند اغلب با موانع قانونی و اداری روبه رو شدند.

3. پشتیبانی عمومی و سیاسی: تحقق وعده های انتخاباتی به میزان زیادی به حمایت عمومی و پشتیبانی از سوی کنگره و دیگر نهادهای دولتی بستگی دارد. تغییرات در ترکیب قدرت سیاسی و مخالفت های حزبی می تواند بر میزان موفقیت در تحقق وعده ها تأثیر بگذارد.

4. پیشرفت ها و ناکامی ها: به طور کلی نتایج نشان می دهد که در برخی موارد رئیس جمهورهای منتخب توانسته اند به میزان قابل توجهی به وعده های خود عمل کنند در حالی که در موارد دیگر چالش های غیرمنتظره یا مشکلات اجرایی موجب کاهش درصد تحقق وعده ها شده است.

جدول (1) درصد تحقق وعده های کلیدی نامزدهای انتخاباتی در حوزه انرژی را نشان می دهد. برای محاسبه این درصد مراحل زیر انجام شده است:

1. مقایسه وعده ها با عملکرد واقعی: وعده های کلیدی هر نامزد در کمپین های انتخاباتی شناسایی و سپس میزان اجرای این وعده ها در دوره ریاست جمهوری بررسی شده است.

2. ارزیابی عملکرد از منابع معتبر: گزارش ها و منابع معتبر مانند گزارش های دولتی و نهادهای تحقیقاتی برای ارزیابی تحقق وعده ها استفاده شده است. موارد بررسی شامل اجرای پروژه های انرژی تغییرات قوانین محیط زیستی و انرژی و تحقق وعده های مرتبط با انرژی پاک و سوخت های فسیلی است.

3. امتیازدهی به تحقق وعده ها: درصد تحقق هر وعده بر اساس پیشرفت یا تکمیل آن محاسبه شده است. برای مثال وعده کاملاً محقق شده 100% و وعده نیمه محقق 50% امتیاز می گیرد. در نهایت میانگین درصدهای تحقق همه وعده ها به عنوان درصد کل تحقق گزارش می شود.

انتخابات	نامزد پیروز	وعده های کلیدی	درصد تحقق وعده ها
2020	جو بایدن	– انرژی پاک – بهره وری انرژی – تغییرات آب و هوا – توسعه گاز طبیعی – حمایت از جوامع زغال سنگ	55%
2016	دونالد ترامپ	– استقلال انرژی – حذف مقررات زیست محیطی – احیای صنعت زغال سنگ – حمایت از پروژه های خط لوله	40%
2012	باراک اوباما	– انرژی تجدیدپذیر – بهره وری انرژی – تغییرات آب و هوا – گاز طبیعی – استانداردهای بهره وری سوخت	60%
2008	باراک اوباما	– توسعه انرژی های تجدیدپذیر – سیاست های سبز و کاهش کربن – بهره وری انرژی	55%
2004	جورج دبلیو بوش	– افزایش تولید داخلی انرژی – تسهیل مقررات زیست محیطی – افزایش بهره وری سوخت	65%
2000	جورج دبلیو بوش	– افزایش تولید داخلی انرژی – تسهیل مقررات زیست محیطی – حمایت از سوخت های فسیلی	70%

جدول(1). میزان تحقق وعده های نامزد پیروز

توصیه های سیاستی

تحلیل وعده های انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا از سال 2000 تا 2020 نه تنها بینشی عمیق از رویکردهای سیاستی این کشور در حوزه انرژی به دست می دهد بلکه تأثیرات قابل توجهی بر سیاست های انرژی سایر کشورها از جمله ایران بر جای می گذارد. در این راستا دو موضوع مهم یعنی تحریم ها و تفاوت سیاست های دو حزب اصلی آمریکا در قبال ایران نقشی اساسی دارند. با توجه به این زمینه توصیه های زیر می تواند برای سیاست گذاران ایرانی مفید باشد:

1. توجه به نقش تحریم ها و وابستگی به بازارهای داخلی

تحریم های اعمال شده علیه ایران توسط ایالات متحده به ویژه در دوره های ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش و دونالد ترامپ بر بخش انرژی ایران تأثیرات جدی داشته است. کاهش دسترسی به بازارهای بین المللی انرژی و محدودیت های سرمایه گذاری خارجی در این بخش باعث شده تا ایران به توسعه زیرساخت های داخلی و استفاده از منابع بومی توجه بیشتری کند. از این رو سیاست گذاران ایرانی باید استراتژی هایی را در نظر بگیرند که از وابستگی به صادرات انرژی به کشورهای خاص بکاهد و هم زمان از ظرفیت های بازار داخلی و منطقه ای استفاده کند. همچنین توجه به اقتصاد مقاومتی و افزایش بهره وری داخلی می تواند از جمله راه حل های مقابله با فشارهای اقتصادی ناشی از تحریم ها باشد.

2. دیپلماسی انرژی به عنوان ابزاری برای کاهش تحریم ها

تحریم های اقتصادی به ویژه در دوره دونالد ترامپ به شدت بر توانایی ایران در فروش نفت و گاز تأثیر گذاشته است. در مقابل سیاست گذاری های باراک اوباما و جو بایدن نشان داد که استفاده از دیپلماسی چندجانبه می تواند به کاهش تحریم ها و گسترش همکاری های بین المللی در حوزه انرژی کمک کند. دیپلماسی انرژی به عنوان ابزاری برای تقویت روابط با کشورهای منطقه و قدرت های جهانی می تواند به ایران کمک کند تا ضمن دور زدن تحریم ها از فرصت های همکاری در پروژه های مشترک انرژی بهره برداری کند. همچنین حضور فعال در مجامع بین المللی انرژی مانند اوپک و سازمان های زیست محیطی می تواند به تقویت این دیپلماسی کمک کند.

3. استفاده از ظرفیت های منطقه ای برای توسعه صنعت انرژی

سیاست های آمریکا در قبال ایران به ویژه در دوران ریاست جمهوری جمهوری خواهان بر محدودیت های همکاری های بین المللی ایران در حوزه انرژی متمرکز بوده است. با این حال ایران می تواند با تکیه بر همکاری های منطقه ای و تقویت روابط اقتصادی با کشورهای همسایه اثرات تحریم ها را کاهش دهد. توسعه خطوط لوله صادرات گاز به کشورهای آسیای میانه ترکیه چین و عراق و سرمایه گذاری در پروژه های مشترک انرژی با این کشورها می تواند به کاهش وابستگی به بازارهای اروپایی و غربی کمک کند.

4. تفاوت سیاست های دو حزب اصلی آمریکا و تأثیر آن بر انرژی ایران

یکی از نکات کلیدی در تحلیل وعده های انتخاباتی آمریکا تفاوت سیاست های دو حزب دموکرات و جمهوری خواه در قبال ایران است. دموکرات ها معمولاً به دیپلماسی و استفاده از توافقات چندجانبه برای تعامل با ایران علاقه مند بوده اند همان طور که در دوران باراک اوباما شاهد انعقاد برجام (توافق هسته ای) بودیم. در مقابل جمهوری خواهان سیاست های سخت گیرانه تری اتخاذ کرده اند و اغلب به دنبال تشدید تحریم ها بوده اند همان طور که در دوران ترامپ شاهد خروج از برجام و اعمال تحریم های شدیدتر بودیم.

با توجه به این تفاوت ها سیاست گذاران ایرانی باید استراتژی های انعطاف پذیر و پاسخ گو در قبال تغییرات در سیاست های آمریکا اتخاذ کنند. مثلاً در دوران دموکرات ها باید از فرصت های تعامل و دیپلماسی برای کاهش تحریم ها و توسعه صنعت انرژی استفاده کرد در حالی که در دوران جمهوری خواهان باید تمرکز بیشتری بر تقویت زیرساخت های داخلی و افزایش همکاری با قدرت های غیرغربی مانند چین و روسیه داشت.

5. ارتقای فناوری و کاهش وابستگی به واردات

یکی از پیامدهای تحریم ها محدودیت در دسترسی به فناوری های پیشرفته برای توسعه صنعت انرژی در ایران بوده است. در این راستا ایران باید سیاست هایی را در پیش گیرد که خودکفایی فناوری در حوزه انرژی را افزایش دهد. سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه همکاری با دانشگاه ها و مراکز علمی داخلی و استفاده از تجربیات سایر کشورها می تواند به ارتقای بهره وری انرژی و کاهش وابستگی به فناوری های وارداتی منجر شود. همچنین بومی سازی فناوری های تولید انرژی های تجدیدپذیر می تواند به کاهش آسیب پذیری صنعت انرژی ایران در برابر تحریم ها کمک کند.

6. مقابله با تغییرات اقلیمی و بهره برداری از توافقات بین المللی

یکی از مسائلی که در سیاست های انرژی ایالات متحده اهمیت زیادی پیدا کرده است مسئله تغییرات اقلیمی است. هرچند ایران به دلیل تحریم ها و محدودیت های اقتصادی با چالش های زیست محیطی بسیاری مواجه است اما با پیوستن به توافقات بین المللی اقلیمی و بهره برداری از آن ها می تواند ضمن کاهش فشارهای بین المللی از حمایت های جهانی برای توسعه انرژی های پاک و بهره وری انرژی استفاده کند. این اقدامات همچنین به بهبود تصویر بین المللی ایران و ایجاد فرصت های جدید برای همکاری های اقتصادی منجر خواهد شد. پیشنهاد می شود از هم اکنون ایران برای شرکت در کاپ 29 در جمهوری آذربایجان و کاپ 30 در برزیل  در 2025 خود را آماده نماید.

مراجع:

[1]      F. Guliyev, “Trump’s ‘America first’ energy policy, contingency and the reconfiguration of the global energy order,” Energy Policy, vol. 140, no. August 2019, 2020, doi: 10.1016/j.enpol.2020.111435.

[2]      C. S. Decker and M. E. Wohar, “Do increases in petroleum product prices put the incumbent party at risk in US presidential elections?,” Appl. Econ., vol. 39, no. 6, pp. 727–737, 2007, doi: 10.1080/00036840600735408.

[3]      D. Nie, “Presidential Policies’ Effects on Oil and Gas Price and Productions Within the United States from 1977-2021,” J. Appl. Bus. Econ., vol. 24, no. 4, pp. 267–275, 2022, doi: 10.33423/jabe.v24i4.5491.

[4]      https://apnews.com/article/election-2020-joe-biden-donald-trump-technology-climate-26908b855045d5ce7342fd01be8bcc10

[5]      “donald-trump-pledges-rip-paris-climate-agreement-energy-speech-n581236 @ www.nbcnews.com.” [Online]. Available: https://www.nbcnews.com/politics/2016-election/donald-trump-pledges-rip-paris-climate-agreement-energy-speech-n581236

[6]      S. O. Ladislaw, “US Election Note: Energy and Climate Policy After 2016,” no. October, 2016.

[7]      “obama-romney-campaign-promises @ www.theguardian.com.” [Online]. Available: https://www.theguardian.com/world/2012/oct/02/obama-romney-campaign-promises

[8]      M. B. Gerrard, “McCain vs. Obama on Environment, Energy, and Resources,” Nat. Resour. Environ., vol. 23, no. 2, 2008, [Online]. Available: www.barackobama.com/issues/pdf/EnergyFactSheet.pdf.

[9]      T. R. Glendenning, “Presidential Campaigns and Environmental Policy :”.

[10]   https://www.factcheck.org/2004/10/kerry-and-bush-mislead-voters-with-promises/

[11]   https://www.resources.org/archives/from-the-candidates-gore-and-bush-address-key-enviornmental-and-energy-issues/

[12]   Michael D. Tusiani, LNG: A nontechnical guide.

[13]   Daniel Raimi, “The Fracking Debate: The Risks, Benefits, and Uncertainties of the Shale Revolution“, https://doi.org/10.1080/00221341.2021.1980085

[14]  Zaretskaya, Victoria, 2019. U.S. LNG exports to Europe increase amid declining demand and spot LNG prices in Asia. EIA. July 29.

[15]  White House, 2019. President Donald J. Trump is unleashing American energy dominance. May 14. https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/president -donald-j-trump-unleashing-american-energy-dominance/.

[16]  BP, 2019. Statistical review of energy. https://www.bp.com/content/dam/bp/business -sites/en/global/corporate/pdfs/energy-economics/statistical-review/bp-stats-revie w-2019-full-report.pdf.

[17]  Depledge, Joanna, 2005. Against the grain: the United States and the global climate change regime. Global Change Peace Secur. 17 (1), 11–27. https://doi.org/10.1080/ 0951274052000319337.

[18]  EIA, 2018. How much shale (tight) oil is produced in the United States? March. https ://www.eia.gov/tools/faqs/faq.php?id¼847&t¼6.

[19] EIA, 2019. US energy facts. May 9.

[20]  IRENA, 2019. A new world: the geopolitics of the energy transition. January. http://geo politicsofrenewables.org/Report.

[21]  REN21, 2017. Renewables Global Futures Report: Great Debates Towards 100% Renewable Energy. Paris: REN21 Secretariat.