اکبر گلپا در چهل سالگی: به خدا معتاد نیستم/ هرکس از راه می رسد عر می کشد و می شود خواننده ی کوچه و بازار

به گزارش خبرگزاری جیرو، اکبر گلپایگانی در سن 40 سالگی حدود 17 سال بود که به طور حرفه ای آواز می خواند، و حسابی اسمش بر سر زبان ها افتاده بود؛ اما به همان میزان شایعات هم درباره اش فراوان، می گفتند معتاد شده و پول زیادی را سر قمار از دست داده و به همین خاطر سکته کرده است. در بحبوحه ی همین شایعات خبرنگار مجله ی «زن روز» به سراغ گلپا رفت تا دریابد ماجرا چیست، آیا معتاد شده؟ پول هایش را قمار کرده؟ و… مشروح این گفت وگو را که 17 فروردین 53 در زن روز منتشر شد در پی می خوانید:

خواننده ای هست که وقتی روی صحنه می آید، هیچ کس به درستی نمی داند که او از کدام طرف وارد شده است. ناگهان می آید، طول و عرض صحنه را می پیماید، دست هایش را مثل کبوترها تکان می دهد و با چنین حرکاتی بیننده انتظار دارد که یک خواننده ی ترانه های شاد را روی صحنه ببیند، اما آن که ناگهان با حرکات تند روی صحنه آمده، دارد آواز می خواند و می گوید: «خدا، خدا، دلم شکسته» و این مرد اکبر گلپایگانی است. شنیده بودم که گلپا مردی است که هیچ قید و بندی را نمی پذیرد. اهل خانه و خانواده نیست. اعتیاداتی دارد، در قمار بیش تر از دو میلیون تومان باخته است و از شدت غصه و ناراحتی دچار بیماری قلبی شده و در یک آپارتمان کوچک سه اتاقی روزهای تلخی را می گذراند… و گلپا دیگر آن آوازه خوانی نیست که طنین صدایش ولوله ای عجیب در قلب شنونده ایجاد می کرد. آدرسی که به من می دهند، البته در شمال شهر هست، اما من انتظار دارم که در شمال شهر خانه ای محقر ببینم که گلپای از پا افتاده در آن به سر می برد. اما ظاهر آپارتمان زیباست. با تردید زنگ می زنم. در به روی من باز می شود. خانه نیمه روشن است و خیال انگیز. اولین چیزی که نگاهم را به سوی خود می کشد ترازوی عدل الهی است که روی میزی گذاشته شده است. حالا گلپا با آن ترازو چه چیز را می خواهد اندازه گیری کند، خدا می داند. خانه را دید می زنم. همه چیز از یک سلیقه ی زنانه خبر می دهد. بو می کشم که شاید بوی ورشکستگی را بشونم اما خبری نیست. چند لحظه بعد زنی باریک و ظریف وارد سالنی می شود. او زن گلپایگانی است. مهربان و خون گرم. چند لحظه بعد گلپا هم می آید. پیراهن قرمز خوش رنگی به تن دارد، با شلوار سیاه، با موهای مرتب. البته مثل وقتی که روی صحنه می آید ناگهان توی اتاق نمی دود. می گوید:

مصاحبه ی ما چه شکلی است؟

بی شکل آقای گلپا.

از من نمی پرسیدی که هلو می خورم یا گلابی؟

اگر کسی بتواند هلو بخورد و در گلویش گیر نکند شانس آورده است. اما من از شما نمی پرسم که هلو می خورید یا نه، بلکه می پرسم که چه اتفاقات تازه ای در زندگی شما رخ داده است.

هر لحظه از زندگی یک اتفاق تازه است و اتفاقات مهم زندگی من هم این است که همیشه به فکرم تا راه تازه ای برای به دل نشستن موسیقی ایرانی پیدا کنم. هفده سال است که می خوانم. سال ها شاگرد «نورعلی خان» و صبا و تجویدی بودم. هرکس که خوب کار کرده باشد ماندنی است. من شکل تازه ای از آواز را به مردم ارایه کردم، با شعر «مست مستم».

و از همان وقت به سبک تام جونز دویدید وسط صحنه؟

حالا اگر حرکات مرا روی صحنه ی کاباره ببینید چه می گویید… 17 سال پیش که آواز خواندن را شروع کردم آواز ایرانی به چنان روزی افتاده بود که می گفتند آواز را فقط پشت سر مرده باید خواند، و من آمدم و نشان دادم که آواز ایرانی می تواند شادی آفرین هم باشد. اما مگر شما روزنامه نویس ها می گذارید، دایم حرف از خوانندگان کوچه و بازار می زنید که می خوانند «کارد سلاخ به دلم» و اصلا به سرغ آوازخوانان اصیل و هنرمند نمی روید.

اما اگر کار شما برای مردم جالب باشد چه ما بخواهیم و چه نخواهیم آن ها از کار شما استقبال خواهند کرد. لابد مردم را خسته می کنید که حوصله شان سرمی رود و فراموش تان می کنند.

مردم ما را فراموش نکرده اند.

اما کسانی که آواز ایرانی می خوانند هم دنبال نوجویی نیستند.

من از دیگران حرف نمی زنم اما خودم همیشه به دنبال راه های تازه هستم. من می دانم که یک عمر نمی شود در سبک آواز «مست مستم» آواز خواند و باید شکل را تغییر داد و تغییر هم می دهم هم چنان که دوباره با دست پر به میدان برگشته ام و «گل گریه» ی من هم در سال 52 بهترین آهنگ سال شناخته شد.

یعنی می فرمایید مردم فقط آواز گوش کنند و دور ترانه های شاد را خط بکشند؟

نخیر، اما این که هرکس از راه می رسد، عر می کشد و می شود خواننده ی کوچه و بازار، این کار خیانت به ذوق مردم است. در اروپا هم موسیقی «کولی» هست اما آن ها که با موسیقی کولی آواز می خوانند بی سواد نیستند. این جا هرکس از راه می رسد زود پایش را از گلیمش درازتر می کند و خط بطلان به روی همه می کشد. درست مثل این که من بیایم محجوبی و ادیب خوانساری را نفی کنم. بعضی از تازه به دوران رسیده های بی صدا و بی هنر واقعا پررو هستند… ما جز ارکستر پاپ رادیو تلویزیون که مارسل رهبر آن است و همه ی نوازندگانش تاپ هستند، ارکستر درست و حسبی دیگر که آهنگ های شاد بزند نداریم. این ها که می شنوید نه موزیک جاز است و نه موزیک شاد، فقط مزخرف است. این ها که بی هیچ مایه ای دسته ی عجوزه ها گربه ها و کلاغ ها را درست می کنند!

آقای گلپا! شما که این همه ادعا دارید چرا شاگردی تربیت نمی کنید؟

برای این که هنوز صلاحیت این کار را ندارم. وقتی به پنجاه سالگی برسم این کار را می کنم.

چند سال دیگر خیال خواندن دارید و چند سال خیال زندگی؟

بدون شک بیش تر از ده سال نخواهم توانست بخوانم. اما این که چند سال زنده خواهم بود، راستش با این ناراحتی قلبی فکر نمی کنم به پنجاه سالگی برسم.

چرا بیماری قلبی گرفته اید؟ چون دو میلیون تومان در قمار باخته اید؟

من دو میلیون تومان باخته ام.

همه این طور می گویند و حالا هم آمده اید در این آپارتمان زندگی می کنید…

تمام این شایعات را خانم خواننده ای که بازنشسته شده اما بازنشستگی خودش را نمی خواهد قبول کند پشت سر من می زند. می گوید که من معتاد هستم، من قماربازم. من مفلسم.

یعنی معتاد نیستید؟

نخیر، من معتاد نیستم. من هر صبح هم طناب بازی می کنم و هم پیاده روی. طناب من هم الان توی آن یکی اتاق است.

آقای گلپا! دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را. شما که بیماری قلبی دارید چطور طناب بازی می کنید؟

به خدا من معتاد نیستم. یک آدم معتاد نمی تواند این همه کار کند و با چنین نفسی داشته باشد که آواز ایرانی بخواند. در شرکت من 500 نفر کار می کنند. پس چطور من اداره شان می کنم؟

چه شرکتی دارید؟

مقاطعه کاری.

شما که این همه دم از هنر اصیل می زنید چطور مقاطعه کاری می کنید؟

کار بکنم یکجور حرف می زنید، کار نکنم یکجور دیگر. می گویید چه کنم؟

هیچ، اگر شایعات دروغ است، پس پول جمع کنید. چطور شده که در یک کاباره ی شبانه می خوانید؟

کاباره مال خود من است. آن را چهار میلیون تومان خریده ام.

یعنی پول دار هستید، آن هم این قدر؟

تازه می خواهم یک کاباره ی دیگر هم باز کنم. به تازگی بعد از تصادفی که کردم و اتومبیلم خرد شد از ترس حرف شایعه سازان 180 هزار تومان دادم و یک اتومبیل خریدم.

… شما اولین هنرمندی هستید که می خواهید بگویید میلیونر هستید.

چرا نباشم؟ این همه کار می کنم. هم در رادیو تلویزیون و هم در شرکت مقاطعه کاری و هم کارشناس کلی ثبت هستم. رتبه ام هم هفت است. واقعا هیچ استراحتی ندارم.

شما که آوازهای اصیل ایرانی می خوانید و طرفدار هنر اصیل هستید، چرا جایی برای تربیت جوانانی که به موسیقی ایرانی علاقه مند هستند باز نمی کنید و مثل تاجرهای اصیل دارید تجارت می کنید، آن هم از نوع کاباره داری اش؟

باید زندگی بگردد.

اما با این همه پول چرخ زندگی شما سرسام آور خواهد گردید، آن هم وقتی که خیلی از خواننده های بااستعداد برای پول اجاره خانه ی خودشان معطل هستند.

این طور هم فکر نکنید که من به کسی کمک نمی کنم. یکی از کارهای اصلی من کمک به دیگران است. اما این کار خودم را جار نمی زنم… صدایی که به آن امیدواری فراوان دارم صدای دختر شش ساله ام «ساقی» است که سه سال است با او کار می کنم و امیدورم یکی از بهترین خوانندگان ایران بشود.

چطور دوست دارید دخترتان هنرمند بشود؟

وقتی صدای زیبایی وجود دارد نباید آن را خفه کنم.

… آیا آدم خوشبختی هستید؟

من خوشبختی را در سلامت و داشتن یک زندگی خوب و رفاه مردم می دانم. اگر من در ناز و نعمت باشم و سر کوچه ی من گدایی از گرسنگی بمیرد آن زندگی چه فایده ای دارد. خودم خوانده ام:

ناله ی افتادگان دارد اثر/ تا نگفتم ای خدا دستم بگیر

اما با این همه آقای گلپا چند میلیون تومان سرمایه ای که دارید و کاباره ی دیگری که می خواهید باز کنید همه و همه نشان می دهد که شما بیش از حد در رفاه هستید. البته خدا کنند که برای تکذیب شایعات، ادای اوناسیس را درنیاورده باشید.

نخیر، ادای هیچ کس را درنیاورده ام. آدم پول داری هستم اما خسیس نیستم. آواز را دوست دارم و دیگر توقف هم نخواهم کرد و ترانه های من یکی پس از دیگری با موفقیت روبه رو خواهند شد. راستی یک حرف دیگر هم دارم و آن این که به مردم بگویید پشت فرمان اتومبیل نخوابند که به سرشان همان بلا می رسد که به سر من رسید و سر و صورت و تن شان غرق در بخیه می شود!

25957