انسان تبار لوسی دانشمندان را شگفت زده کرد

به گزارش خبرگزاری جیرو و براساس گزارش زومیت مدت ها قبل از ظهور اولین اعضای سرده ی انسان (هومو) روی زمین گروهی از انسان تباران شبیه به میمون های انسان نمای باستانی به نام استرالوپیتساین (Australopithecines) احتمالاً مهارت حرکتی دست برای استفاده از ابزار را به دست آورده بودند.

قبلاً انسان شناسان تصور می کردند که استرالوپیتساین های منقرض شده برای انجام وظیفه ای پیچیده مانند کار با ابزار فاقد شکل مناسب دست بودند؛ اما تحلیلی جدید نشان می دهد که آن ها در واقع از توانایی کنترل اجسام با دست و حرکت دادن دقیق آن ها در دست برخوردار بودند.

استرالوپیتساین اولین بار نیم قرن پیش درمعرض توجهات قرار گرفت. در آن زمان محققان نمونه ای ۳٫۲ میلیون ساله متعلق به گونه ی استرالوپیتکوس آفارنسیس را کشف کردند که بعدا به نام لوسی معروف شد. نویسندگان مطالعه ی جدید برای تعیین مهارت های دستی لوسی و هم نوعانش مدل های سه بعدی ماهیچه ها تاندون ها رباط ها و استخوان های دستان سه گونه ی مختلف استرالوپیتساین را ساختند.

قبلاً تصور می شد که استرالوپیتساین های منقرض شده فاقد شکل مناسب دست برای کار با ابزار بودند

محققان تحقیقات خود را با استرالوپیتکوس سدیبا گونه ای که کمتر از دو میلیون سال پیش می زیست آغاز کردند. آن ها با بررسی نقاط اتصال ماهیچه های دست شواهدی از استفاده از دست شبیه به استفاده ی انسان پیدا کردند؛ مانند داشتن توانایی انجام وظایفی که به کنترل و حرکت دادن اجسام نیاز دارد. به ویژه ساختار عضلانیِ داخلیِ انگشت کوچک استرالوپیتکوس سدیبا شباهت زیادی به ماهیچه های موجود در گونه های انسان بعدی دارد. در انسان های اولیه انگشت کوچک هنگام ساخت و استفاده از ابزار سنگی ثبات و استحکام را فراهم می کرد.

با توجه به اینکه استرالوپیتکوس سدیبا یکی از آخرین استرالوپیتساین ها بود و با برخی از گونه های انسان همزیستی داشت نویسندگان مطالعه می گویند انتظار داشتند شباهت های خاصی را با تبار خودمان مشاهده کنند. آن ها با معطوف کردن توجهشان به گونه ی بسیار قدیمی تر استرالوپیتکوس آفارنسیس متوجه شدند که دست های لوسی با ویژگی های خاصی که بیشتر با گوریل ها شامپانزه ها و اورانگوتان ها مطابقت دارد احتمالاً ترکیبی از ویژگی های میمون های انسان نما و انسان را نشان می دهد.

برخلاف اینکه استرالوپیتکوس سدیبا به اندازه ی گونه های بعدی انسان پیشرفته نبود احتمالاً از دستان خود به روشی شبیه انسان استفاده می کرد؛ به ویژه با تکیه روی انگشت کوچک برای انجام وظایف. استفاده مکرر از انگشت کوچک نشان می دهد که استرالوپیتکوس سدیبا پتانسیل استفاده از ابزار و مهارت های حرکتی ظریف را داشت.

درگذشته فرض می شد که استرالوپیتکوس آفارنسیس (گونه ی لوسی) در تولید ابزار سنگی ناتوان است. به همین دلیل نام او به عنوان خالق احتمالی ابزار محوطه ی باستانی لومکوی که نماینده ی قدیمی ترین ابزار شناخته شده است رد شده بود. هرچند محققان ابزارهای باستانی را به طور کامل به لوسی و گونه ی او نسبت نمی دهند اکنون باور دارند که استرالوپیتکوس آفارنسیس ممکن است توانایی تولید ابزارهای ساده را داشته باشد. این گونه همچنین از دستان خود برای بالارفتن از درختان استفاده می کرد که نشان می دهد دستان آن ها به اندازه ی کافی همه کاره بوده تا برای استفاده از ابزار و هم برای جابجایی درخت کارآمد باشد.

سپس سومین و آخرین مدل برای استرالوپیتکوس آفریکانوس تولید شد و مانند آفارنسیس ترکیبی از ویژگی های دستی میمون انسان نما و انسان را به نمایش گذاشت. بااین حال محققان قادر به تعیین انواع رفتارهایی که این گونه می توانست انجام دهد نبودند.

محققان می نویسند: «به طور کلی نتایج ما نشان می دهد که استرالوپیتکوس سدیبا و آفارنسیس معمولاً مجموعه ای از فعالیت ها را با دست انجام می دادند که مشابه (اما نه یکسان) با الگوهای در دست گرفتن و کنترل ابزار در گونه های انسان بعدی است. این یافته ها شواهد جدیدی را ارائه می دهند که نشان می دهد برخی از گونه های استرالوپیتکوس قبلاً به طور معمول توانایی مهارت انسان گونه داشته اند حتی اگر مهارت حرکتی دست آن ها به احتمال زیاد به اندازه ی انسان های بعدی نبوده باشد.»

۲۲۷۲۲۷